Dzień 2 z 22. Czym jest PTSD
Zgodnie z DSM-V (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) czyli klasyfikacją zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego Zespół Stresu Pourazowego stwierdza się gdy:
A. Wystąpiła ekspozycja na śmierć, zagrożenie śmiercią, poważne zranienie lub przemoc seksualną przejawiająca się w jeden lub więcej z poniżej wymienionych sposobów:
Bezpośrednie doświadczenie zdarzenia traumatycznego
Bycie świadkiem (osobiste) zdarzenia, które przytrafiło się innym
Uzyskanie informacji o tym, że ktoś z bliskich ( rodzina, przyjaciele) uczestniczył w zdarzeniu traumatycznym. W przypadku śmierci lub zagrożenia utratą życia członka rodziny/ bliskich przyjaciół zdarzenie musi być nacechowane przemocą lub przypadkowe
Doświadczanie powtarzających się lub ekstremalnych ekspozycji na awersyjne szczegóły zdarzenia traumatycznego zazwyczaj w trakcie wykonywania obowiązków służbowych. Nie obejmuje pośredniej ekspozycji na zdarzenia traumatyczne poprzez media elektroniczne, telewizję, filmy lub zdjęcia.
B. Występują intruzje (niechciane i mimowolne myśli, stany lub wspomnienia) w jednej z następujących form:
Powtarzalnych mimowolnych wspomnień związanych z traumatycznym zdarzeniem,
Koszmarów sennych dotyczących traumatycznego zdarzenia,
Reakcje dysocjacyjne (polegające na rozdzieleniu, odłączeniu lub ograniczeniu niektórych funkcji psychicznych np. percepcji, pamięci, tożsamości lub uwagi), których nasilenie może być zróżnicowane: od krótkich epizodów do kompletnej utraty świadomości.
Intensywny lub przedłużony dyskomfort występujący po ekspozycji na wspomnienie traumy.
Wyraźna fizjologiczna reaktywność (drżenia, napięcie w ciele itp.) po ekspozycji na bodźce związane z traumatycznym zdarzeniem.
C. Uporczywe i wymagające wysiłku unikanie bodźców związanych z traumą.
D. Negatywne zmiany w myśleniu i nastroju, które zaczęły się lub nasiliły po zaistnieniu traumy (2 z 7 muszą być spełnione):
Niezdolność do przypomnienia sobie kluczowych informacji na temat zdarzenia traumatycznego.
Uporczywe (i często zniekształcone) negatywne przekonania i przewidywania siebie samego lub świata („jestem zły”, „na każdym kroku może zdarzyć się coś złego”).
Uporczywe, nadmierne obarczanie winą siebie lub innych za spowodowanie traumatycznego zdarzenia.
Uporczywe negatywne emocje związane z traumą (strach, złość, poczucie winy lub wstydu).
Znaczne zmniejszone zainteresowanie (przedtraumatycznymi) ważnymi aktywnościami.
Poczucie wyobcowania od innych.
Niezdolność do odczuwania pozytywnych emocji.
E. Związane z traumą zmiany w pobudzeniu i reaktywności, które rozpoczęły się lub nasiliły w momencie zaistnienia traumy (2 z 6 muszą być spełnione):
Drażliwość lub agresywne zachowanie.
Autodestruktywne lub lekkomyślne zachowania.
Nadmierna czujność.
Nadmiernie silna reakcja na niespodziewane bodźce (tzw. wzdrygnięcie).
Problemy z koncentracją.
Zaburzenia snu.
F. Zaburzenie trwa dłużej niż miesiąc (ważne kryterium, ponieważ początkowo u większości osób mogą występować wyżej wymienione objawy)
G. Zaburzenie powoduje klinicznie istotny dystres lub upośledzenie funkcjonowania społecznego, zawodowego lub w innych ważnych dziedzinach życia.
H. Przyczyną objawów nie jest choroba ani używanie substancji.
